We hebben een goede vlucht gehad, wel veel turbulentie en wat duurde het lang! Eenmaal in Kenia waren we er snel door en hadden zo onze koffers. Al de koffers gingen in een kleine Toyota auto, ik weet niet hoe maar het kan. Eenmaal in Shade lagen er op ons bed 2 tekeningen om ons welkom te heten, te schattig! Rond 2 uur zijn we gaan slapen want er staat veel op het programma.

Woensdag 28 juni.

Wat raar om in Shade wakker te worden. Meteen een goede les want het water is afgesloten dit betekent dus de wc doorspoelen met emmers, douche met een teiltje en tandenpoetsen met flesjes. Eigenlijk vind ik het nog geen eens zo erg, het hoort er nou eenmaal bij. Waarschijnlijk/hopelijk is het morgen weer opgelost. In de ochtend hebben we de koffers uitgezocht, wat zit er veel in! Zie de foto’s, link hieronder . Daarna zijn we met de motorbike naar de stad geweest om onder andere te pinnen, beltegoed en water te halen. Gek, ik wist de weg eigenlijk na een jaar nog wel. We hebben middag gegeten, crackers. Aangezien ik echt niet twee keer op een dag warm kan eten, helaas. Dat gaat mijn buik niet leuk vinden. Daarna even met Richard, de manager, gekletst over de veranderingen en de dingen die we kunnen gaan doen. Al snel druppelde de kinderen binnen, eerst wat verlegen maar nadat ze hun klusjes hadden gedaan kwamen ze al wat meer los. We hebben gevoetbald , gehinkeld, voorgelezen en verschillende andere (Keniaanse) spelletjes gespeeld. De kinderen zijn zo goed in spelletjes verzinnen. Nog best een beetje onwennig en raar maar dat heeft even tijd nodig. Ondanks dat ze een stuk gegroeid zijn, blijven ze toch echt hetzelfde. Zo mooi om te zien. Na het spelen hebben we rijst gegeten en daarna toch echt vroeg ons bed in want het was best een lange dag.

Donderdag 29 juni.

Eigenlijk had ik heel goed geslapen.. Rond half 9 stond Charles, de motorbiker, voor de poort om ons op te halen. We gingen namelijk naar Oasis, een project voor straatkinderen waar ze voetballen en in de middag nog een soort van les hebben en eten krijgen. Raphael, van vorig jaar, was er nog steeds dus het was leuk hem weer te zien na al het contact via WhatsApp. Bij Oasis loopt een heel lief meisje, Hau mboru. Eigenlijk had ik meteen een klik met haar, na het voetballen met de jongens heb ik daarna nog even met haar gevoetbald. Aangezien ze eigenlijk nog te klein is om met de jongens te voetballen, ze is namelijk 10 en woont bij haar oma van in de 70 met haar zusje van rond de 1,5 jaar. Al snel zijn we daarna naar haar oma gegaan. Toen ik het verhaal hoorde, dacht ik al meteen : dit meisje moet terug naar school. Het kon ook niet anders dat het sponsorgeld voor een uniform naar haar ging. We zijn meteen met Raphael naar de dichtstbijzijnde school gegaan om het verhaal bij de headteacher uit te leggen . Hau mboru was erg verlegen en zenuwachtig, want weer naar school gaan is echt een grote stap. Na de zomervakantie, zal ze dan ook echt weer naar school kunnen gaan. Daarna hebben we nog wat kinderen, die dankzij Oasis weer naar school kunnen, bezocht. Eenmaal terug in Shade hebben we bonen/ mais uitgezocht en wat waren het er veel, ongeveer een uur mee bezig geweest.. Onze haren gewassen in een teiltje, aangezien het water het helaas nog niet doet. Als je eenmaal iets niet meer hebt, besef je pas hoe je zoiets mist. Al snel kwamen de kinderen weer en we hebben nog lekker buiten gespeeld . In de avond nog even met Paris en Pieter op de bank gehangen om daarna te eten en naar bed te gaan.

Vrijdag 30 juni.

Wauw wat kort geslapen, ik wilde heel graag naar de oude huismoeder Ann toe.. Dus we gingen om 6:15 Keniaanse tijd , dus 5:15 in Nederland, met de kinderen mee naar school lopen. Dit is ongeveer 30 min lopen op heel slechte “stoep”. Wel heel mooi om te zien dat de kinderen ons zo in de gaten hielden en zelfs als iemand raar keek er iets van zeiden. Bij school kwamen er dan ook super veel kinderen om ons heen staan, gelukkig was Dorcas er die ze zo weer allemaal weg had. Gaaf om te zien. Daarna zijn we samen met Ann naar haar huisje gelopen, wat een uitzicht! Toch even een traantje moeten laten want wat heb ik mijn big mama gemist, het voelde meteen weer als vanouds. Over een paar weken nog maar eens afspreken. Charles heeft ons opgehaald en bij de supermarkt afgezet. Hier hebben we (20) tasjes samengesteld om uit te kunnen delen in de sloppenwijken, wat een gesjouw maar ook zo grappig. In de tasjes zit een bord, beker, zout, thee, theezeefje, melk, lucifers, pen, koekjes en een stukje zeep. Deze gaan we waarschijnlijk aankomende maandag uitdelen. Eenmaal “thuis” hebben we gegeten, de tasjes samengesteld en nog even nagedacht over het verdere sponsorgeld en de aankomende week. Met Richard de plannen besproken, gelukkig weet Richard altijd meteen wat ik bedoel en wat ik wil. Altijd makkelijk. De kinderen kwamen thuis waarmee ik ouderwets annemariakoekkoek en verstoppertje gespeeld heb. Dat had ik lang niet meer gedaan! De meisjes kwamen ook wat meer los en hun hebben een hele tijd aan mijn haar gefrunnikt . Na het eten kwam er natuurlijk weer iemand anders die mijn haar geweldig vind, gewoon lekker gezeten en ondertussen voorgelezen. Even snel een meeting van de manager Richard en de kinderen bijgewoond . Verder nog een verhaaltje voor Susan voorgelezen om zo goed de dag af te sluiten. Eenmaal in bed , hoorde Cathelijne muizen/ ratten op het dak, ze was helemaal geschokt. Voor mij eigenlijk niet meer zo erg want ze zitten er nou eenmaal, ze zijn eigenlijk vooral in de nacht te horen.. Als ze maar lekker op het dak blijven, is alles oke. Oja en nog een kleinigheidje : er is nog steeds geen water.. Hopend…

Ik hoop jullie zo een beetje een inkijk in de eerste 3 dagen gegeven te hebben. Zie hier alle foto’s. Tot snel! 

Liefs Romy .

( Afbeelding bij deze blog is het gesponsorde meisje)