Ik heb een tijdje getwijfeld of ik weer verhalen op deze website zou zetten of niet… Het kost altijd veel tijd maar het geeft naast de blije foto’s ook wel de echte kant van leven in Kenia weer. Het is namelijk niet altijd even makkelijk.
Waar zal ik beginnen, ik ben nu alweer 1,5 week in Kenia. Een bewogen maar leerzame 1,5 week. Vrijdagavond 19 november ben ik aangekomen in Kenia waar Reymond en Naftali mij stonden op te wachten, zo fijn en vertrouwd! De eerste dagen hebben we geprobeerd onze contacten te beperken , dit omdat mijn ouders Corona hadden en we geen risico wilde lopen. Wel hebben we de koffers uitgezocht, zijn naar de stad geweest en hebben Reymond zijn zusje bezocht. Zo leuk om te zien hoe Elvis, Reymond zijn neefje, zo blij is met speelgoed. Daarnaast hebben we een koelkast gekocht, echt een luxe in Kenia, maar oh zo fijn!
Maandag zouden we naar Nairobi gaan omdat we daar nog een aantal dingen moesten regelen. Ik voelde mij al wat minder lekker maar gooide dit op de vermoeidheid. We hebben altijd heel veel plannen en gaan tenslotte maar door. Jeetje, wat een drukte in Nairobi, het went nooit! Ook heb ik tijdens het rijden mijn hart weer vastgehouden… Rechts of links inhalen het maakt allemaal niet uit. Reymond zijn oom uit Rwanda , waar wij 2,5 jaar geleden gelogeerd hebben, was ook in Nairobi. Zijn oom vroeg of hij bij ons mocht logeren… Wij zijn de gekste niet met onze 20 m2 , een bank en genoeg eten. Het werd nog een gezellige avond.
Wat een nacht was dat. Ik kreeg koorts en slikken lukte helemaal niet meer. Bij opstaan wilde Reymond meteen naar het ziekenhuis gaan, ik kon amper nog op mijn benen staan van de pijn in mijn lichaam. In het ziekenhuis zijn we drie uur geweest, wat duurde het lang. Eindconclusie was dat mijn amandelen en keel ontstoken waren en ik in quarantaine moest in verband met Corona. Hierbij te realiseren dat een coronatest €60 kost , voor een gemiddelde Keniaan een half of zelfs heel maand salaris. Na twee dagen quarantaine (in onze kleine bedsitter) was de coronatest gelukkig negatief , wat een opluchting ! Ik mocht eindelijk weer naar buiten, een frisse neus halen. Wat had ik dit gemist. Ik heb mij nog een aantal dagen erg beroerd gevoeld en uiteindelijk 5 dagen niet kunnen eten (en drinken moeizaam). Gelukkig gaat nu alles weer goed. De koelkast met lekker koud drinken (eindeloos gemaakt door Reymond) werd deze dagen meer dan ooit gewaardeerd…
Nu het weer wat beter ging zijn we naar Reymond zijn geboorte dorpje geweest, om zo ook zijn familie weer eens te zien. Wat speciaal om mij zo geaccepteerd te voelen en zelfs met Reymond zijn oma een beetje Swahili te kunnen spreken. Ook wel confronterend dat het niet hebben van water en elektriciteit voor veel mensen de normaalste zaak van de wereld is. Respect voor deze mensen. Daarnaast hebben we nog vrienden van Reymond bezocht en we zijn naar de kerk geweest.
Terugkijkend op de afgelopen 1,5 week realiseer ik mij maar weer al te goed dat geluk in de kleine dingen zit. Ik ben zo blij als er weer even water is om een lekkere warme douche te nemen, het is niet vanzelfsprekend. Door alles zijn sommige dingen, zoals Adia, erbij ingeschoten. Aankomende week hopelijk meer geluk !
Hopen dat je nu zonder verdere infecties een fijne tijd gaat hebben, ja dan is een koelkast super he! Wat een andere wereld in vergelijk met onze luxe leven en zo anders wanneer je de kerk bezoekt, geniet van je tijd daar en onze groeten voor jullie!!