De eerste week: veel tijd met de kinderen . 1

Hierbij de eerste blog over de eerste week in Kenia. Wat een week!

Donderdag 28 juni:

Zo dat was even vroeg wakker worden, de kinderen vertrekken namelijk al heel vroeg naar school. Dus na 3,5 uur slaap was ik klaarwakker , dat werd dus zo snel mogelijk aan de gang ! Ik ben daarom al vroeg vertrokken om geld te pinnen , er stond een aardige rij maar gelukkig lukte alles in een keer. Wat raar om weer op de motorbike te zitten, ondanks dat dit de derde keer is , blijft het toch even een cultuurschok. Mijn simkaart werkte niet meer , dit was twee jaar geleden ook al… Ik was dus al voorbereid dat het net zoals destijds 3 uur zou duren maar ik had geluk. Ik was zo weer weg en kon dus ook snel boodschappen doen, toch even wennen dat plastic boodschappen tasjes nu verboden zijn. Hierna ben ik naar Raymond gegaan, veel mensen zullen wel weten over wie ik het heb. Eenmaal teruggekomen heb ik nog bonen uitgezocht , mijn lievelingswerk haha. Om vervolgens alle kinderen weer te zien, wat zijn ze gegroeid en wat is het leuk dat er weer wat jongere kinderen zijn. De kinderen waren vooral heel verbaasd dat ik alle namen nog wist en zelfs de zin ik zit vol in Swahili , namelijk ni meshiba. Heerlijk om weer wat tijd met ze door te brengen !

Vrijdag 29 juni:

Eigenlijk had ik nog niet helemaal een planning voor vandaag dus ik zorgde voor wat extra nachtuurtjes . Oasis, het sloppenwijk project voor jongens/meisjes die niet naar school gaan, leek mij een goed plan. Leuk om iedereen weer te zien. Eenmaal op het veld besefte ik mijzelf wederom hoe goed ik het zelf eigenlijk heb, deze jongens gaan niet naar school terwijl ik alle kansen heb gekregen en nu zelfs geneeskunde ga studeren. Deze jongens moeten maar afwachten hoe hun leven gaat lopen omdat er gewoonweg geen geld voor school is. Hierbij heb ik ook de gesponsorde bal van Daalderop kunnen geven, waar ze heel erg blij mee waren. Terug in Shade , heb ik mijn haren gewassen . Nog best een gedoe met lange haren en alleen maar twee emmers met koud water. Nu mis ik mijn zus toch wel een beetje, vorig jaar konden we namelijk elkaar nog helpen. Wel weer heerlijk om schone haren te hebben. Al vrij snel kwamen de kinderen weer thuis en heb ik tijd met hun doorgebracht . De dag vloog wederom voorbij .

Zaterdag 30 juni:

De dag waarop de kinderen vrij zijn is aangebroken en dat ze enthousiast zijn is te merken maar ook super leuk om ze vanuit boven op de vrijwilligerskamer te horen zingen. Ik heb de koffers gesorteerd , ik dacht even te denken dat dit niet hoefde maar het was toch wel heel onoverzichtelijk . Nu ligt in ieder geval alles soort bij soort bij elkaar. Daarna ben ik naar beneden gegaan om met Naftali te kletsen , zo raar om hem na Nederland nu ook weer in Kenia te zien. Al snel volgde tijd doorbrengen met de kinderen. Kaartenhuizen bouwen, puzzelen, voorlezen en ook mee naar hun voetbaltraining. Bij de voetbaltraining ben ik vrij snel weer weggegaan, ik had namelijk verwacht dat het dichterbij zou zijn waardoor ik even terug zou kunnen lopen voor zonnebrand. Aangezien ik al lichtelijk verbrand was, wou ik de schade beperken. Na het middageten heb ik nog even met de meisjes buiten gezeten , daarna moesten de kinderen water gaan halen. Doordat er nu geen water is, wordt er water in jerrycans gehaald maar deze moeten wel naar Shade toekomen. Heel veel respect voor, ik zou mijzelf dat echt niet in Nederland voor kunnen stellen… Ik ben daarna ook nog weggegaan om nog wat kleine dingetjes te halen en Raymond te zien. Eenmaal terug chapati gegeten, de chapati heb ik toch echt wel gemist . Om vervolgens in de avond een film te kijken, lekker relaxend !

Zondag 1 juli:

Op deze zondag ben ik vroeg vertrokken om de familie van Raymond te ontmoeten, heel speciaal ! Waar ik heerlijk gegeten heb, zelfs speciaal met sojabonen. Dit duurde allemaal langer dan verwacht maar eenmaal terug was het nog leuker met de kinderen. Zo hebben we annemariakoekkoek gespeeld en de oude foto’s van vorig jaar bekeken. Eerlijk gezegd was ik na bijna 7km lopen en dik 24 km op slechte wegen in 4 dagen best uitgeput , ondanks dit was het reuze gezellig. Daarna hebben we samen nog gelezen en tv gekeken, moe maar voldaan.

Maandag 2 juli:

Ik had nog niet met Liz gesproken dus deze dag stond nog even “vrij”. Ik besloot daarom mijn kleren te gaan wassen , eerst moest ik water van beneden halen. Best moeilijk met koud water en met de hand, toch gaat het steeds beter en sneller! Daarna ben ik boodschappen gaan doen, zowel voor mijzelf als voor de pakketjes voor in de sloppenwijk. Voor mijzelf toch ook wat lekkers, aangezien ik deze twee maanden niet helemaal afgetakeld wil zijn zoals de vorige twee keer in één maand. Daarnaast had ik alvast 20 stukjes zeep en 20 zakjes zout , oeps het was toch best zwaar! Dus met zeker 11kg op de Motorbike. Daarnaast heb ik lekker geluncht om vervolgens weer met de kinderen te zijn. Sharon heeft heel mijn haar uitgekamd , super fijn. Ik zou het liefst alle kinderen mee naar Nederland nemen maar helaas… Na de avond samen te zijn geweest, met vooral zeker een uur les van de kinderen in Swahili voor mij, heb ik mijn haar gewassen en “gedoucht”. Nu deed de waterkoker het wel, dus zelfs warm water. Ik voel me een princes! Beneden doet het water het gelukkig weer , boven helaas nog niet maar het kan de pret niet drukken. Te hard geroepen, er is helaas weer geen water…

Dinsdag 3 juli :

Het was een koude dag, zelfs voor mij. Ik ben bij Oasis geweest om hier de voetbal truien uit te delen van voetbalvereniging Vreeswijk , deze konden ze met deze kou en regen wel gebruiken. We gingen al snel terug naar de “Office” , om hier vervolgens te tekenen met de gesponsorde stiften en potloden. Daarnaast hebben we ook gekaart , alleen vonden de jongens mij uiteindelijk niet meer zo leuk omdat ik elke keer won. Oeps! In de sloppenwijken is goed te zien wat regen en kou met de mensen en de sloppenwijk doet, alles is modderig en vies . Toch blijft het moeilijk om de omstandigheden te zien, zo zijn er een aantal lijmsnuivende jongetjes . Soms zelfs jonger dan 10 jaar en ik zie ze al voor het derde jaar op rij. Je zou deze jongens zo graag een kans op een beter leven willen geven maar dit is in praktijk heel moeilijk. Op de heenweg met de Motorbike moesten we al omrijden, over heel glibberige weggetjes en heuveltjes . Eenmaal op de terugweg was er weer een extra stuk weg afgezet, dat was even balen maar ook weer mooi om wat meer van Thika te zien. In de middag ben ik samen met de kinderen geweest. Het was mooi om te zien dat Litiam, het jongste kindje in Shade, zo blij was met alleen maar één knuffel. Mag ik hem dan toch echt niet meenemen? We hebben gevoetbald en gepuzzeld , wat een energie hebben de kinderen! De vermoeidheid begint goed toe te slaan en toen ugali ( soort maïsmeel pap) als avondeten kwam, dacht ik echt even hoe krijg ik dit opgegeten. Na thee gedronken te hebben na het late eten, ben ik snel naar boven gegaan om vroeg te gaan slapen.

Woensdag 4 juli:

Ik had met Lizz, de manager van Shade, afgesproken om 10 uur maar dat werd natuurlijk Keniaanse tijd 11 uur. Tussendoor dus maar even geholpen met de bonen sorteren, om in ieder geval iets te doen te hebben. Doordat het vannacht weer geregend heeft, is het echt glibberen om naar het einde van de straat te komen. We zijn met de Motorbike en daarna met de matatu gegaan naar de stichting Hope, dit is een stichting voor kinderen met HIV/AIDS. De matatu is een klein busje waarin normaal 15 personen passen maar er 21 in gepropt worden, ja het kan! Eenmaal bij de plaats aangekomen blijkt deze stichting verplaatst te zijn, gelukkig hebben ze wel een nummer voor ons. Eenmaal terug op het punt waar we uitgestapt waren, hebben we een uur op een andere matatu gewacht . Gelukkig was het wel heel gezellig met Liz! Eenmaal terug rond drie uur , heb ik geluncht met Raymond en ben daarna naar de kinderen gegaan. Eerst nog even mijn jas en broek wassen want wat een modder. We hebben gevoetbald en na het eten heerlijk muziek geluisterd , zelfs ik heb op let It go gedanst. Zo mooi om vooral de kleintjes te zien genieten. Om vervolgens naar boven te gaan en een “douche” te nemen. Het was een typische Keniaanse dag maar de lach van de kinderen maakt alles goed.

Ik heb besloten wat meer te gaan genieten nu ik hier twee maanden ben. Ik besef maar al te goed dat een verre reis volgend jaar misschien helemaal niet gaat lukken. Dat wordt nu dus extra genieten!

Liefs Romy