Home sweet home


Waar zal ik beginnen.. Het waren erg drukke weken! We kunnen met trots zeggen dat we verhuisd zijn naar ons land. Het heeft bloed, zweet en vooral tranen gekost maar wat zijn we blij.

In totaal heeft het 6 weken geduurd, wat langer dan we verwacht hadden. Door alle tegenslagen (dak deels opnieuw, deuren verkeerd, raam verkeerd, onbetrouwbare mensen etc.) hebben we er zeker 2 weken langer over gedaan. Toen eenmaal de ramen en deuren erin zaten, zijn we zo snel mogelijk verhuisd. Het kan soms aanvoelen als een stapje achteruit maar voor ons is het vooral een stap vooruit. Zo ligt er op de vloer plastic, hebben we geen echte keuken, een normale wc binnen maar een buiten douche, geen stromend water en zijn bijvoorbeeld de muren nog niet geplamuurd. We maken gebruik van een zonnepaneel waardoor we ook gelimiteerder elektriciteit hebben. 

Dit alles was even wennen maar toch voelt het als een verademing. Zoals ik al eerder in mijn blogs omschreef vonden we het lastig om onze rust te vinden in de buurt waar we woonde, mede omdat ik als blanke minder geaccepteerd werd. Dit deed mij veel verdriet. Waar we zo op gehoopt hadden en mede ook dit land voor hebben gekocht, is het hebben van een echte (startende) buurt. Zo werden we de avond dat we verhuisde uitgenodigd voor avondeten (wat heel gezellig was), staat iedereen voor elkaar klaar en heb ik nog geen een keer mzungu (blanke) gehoord. We voelen ons geacccepteerd. Ik heb eindelijk het gevoel niet anders gezien te worden, ondanks dat we verreweg de jongste van heel de buurt zijn. 

Wat hebben we veel geleerd deze periode. Het is niet niks. Veel momenten ben ik niet bij de bouw betrokken geweest, mede omdat als ik wel betrokken ben de prijzen vaak dramatisch stijgen. Dit was lastig, soms zagen we elkaar maar een uurtje per dag. Ikzelf heb vooral als Afrikaan geleefd , wat even wennen is als je normaal gewend bent om voor een kortere tijd te komen (met meer druk). Ook ben ik in Nederland altijd druk bezig, hier was het iets rustiger. Ik heb genoten om te koken en hiermee andere mensen blij te maken. Ik ben mij bewuster geworden dat genieten van de kleine dingen pas echt leven is en hoe blij ik ben dat ik in Nederland mag en kan studeren en werken. 

Voor nu gaan we vooral genieten. Genieten van ons groeiende land met de eerste watermeloen, genieten van George die ondertussen geen puppy meer is, genieten dat we mensen kunnen helpen en vooral genieten van elkaar. Er geeft niks zoveel voldoening als wakker worden met het geluid van vogeltjes, een rondje te lopen met George over het land en de persoon waarvan je houdt in de ogen te kunnen kijken. We voelen ons zo gezegend.

  • Mijn telefoon heeft helaas wat problemen, hierdoor ben ik niet te bereiken op WhatsApp (wel via andere social media kanalen). Ik zal hierdoor ook later de foto’s plaatsen 🙂

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.