Kenia 2018


Ik ben nu ongeveer 2,5 week in ons eigen huis in Kenia. Dit is de zevende keer dat ik in Kenia ben, de zevende keer! De weken gaan zo snel! Ik ben nog ongeveer een week in Kenia (vanwege het omboeken van mijn vlucht 😊) voordat ik weer terug naar
Wat waren de laatste weken drukke weken. We zijn bezig geweest met Adia (waar nog mooie dingen van aan komen), hebben mensen bezocht, verder gegaan met het land en huis ontwikkelen en hebben samen genoten. We hebben schrijnende verhalen gehoord, waar ik soms in de nacht nog van wakker lag,
Waar zal ik beginnen.. Het waren erg drukke weken! We kunnen met trots zeggen dat we verhuisd zijn naar ons land. Het heeft bloed, zweet en vooral tranen gekost maar wat zijn we blij. In totaal heeft het 6 weken geduurd, wat langer dan we verwacht hadden. Door alle tegenslagen
Weer een week voorbij. Wauw wat gaat de tijd toch snel. Elke week is er wel weer iets nieuws te ontdekken of leer ik weer wat bij. De afgelopen week zijn we druk bezig geweest met Adia. Zo hebben we met de organisatie mama Justine kunnen helpen om haar winkeltje
Ik voel mij gelukkig ondertussen weer helemaal de oude. Wel probeer ik het nog rustig aan te doen, het is niet niks.  Wat gebeurt er hier toch veel in korte tijd. Zo zijn onze palen van ons hek rondom het land gestolen. Langzaamaan verdwenen er steeds meer, frustrerend! Totdat Reymond
Alsof het allemaal nog niet genoeg was.. Ik had de hele week al hoofdpijn , gek maar niet zorgwekkend. Vrijdag werd deze pijn erger, kreeg ik ook pijn in mijn lichaam en voelde ik mij erg slap. Hmm zou het malaria zijn? Ik ben vroeg van ons land terug gegaan
Heel soms zit het niet mee. Het leven in Kenia is niet altijd gemakkelijk of fijn, soms is het ook gewoon zwaar. De afgelopen week was het mentaal even pittig. Ik zat erdoor. Eerst zijn we helaas (redelijk zacht) gevallen met een motorbike door de modder. Veel schrik maar ook
Huisje, boompje en beestje… Wat is er veel gebeurd in de tussentijd. Voor lange tijd dromen Reymond en ik om een eigen stuk land te hebben met een klein huisje en wat dieren eromheen. Een hond, een koe en kippen? Samen bouwen aan onze toekomst, dat is wat we willen.
Tags: 
Ik heb een tijdje getwijfeld of ik weer verhalen op deze website zou zetten of niet… Het kost altijd veel tijd maar het geeft naast de blije foto’s ook wel de echte kant van leven in Kenia weer. Het is namelijk niet altijd even makkelijk. Waar zal ik beginnen, ik
De laatste week… We zijn naar de markt gegaan om wat dingetjes te halen om vervolgens naar Raymond zijn zus te gaan, waar we erg gelachen hebben. Om vervolgens naar Raymond zijn oude school te gaan om wat dingen te regelen, wat uiteindelijk 5 uur duurde zonder echt resultaat. Helaas.

De zevende keer Kenia: dankbaar!


Ik ben nu ongeveer 2,5 week in ons eigen huis in Kenia. Dit is de zevende keer dat ik in Kenia ben, de zevende keer! De weken gaan zo snel! Ik ben nog ongeveer een week in Kenia (vanwege het omboeken van mijn vlucht 😊) voordat ik weer terug naar Nederland reis om verder te studeren. 

Het gekke is dat ik mij meteen weer thuis voelde , het voelde vertrouwd. Deze 1,5 week hebben mij wederom doen realiseren hoe goed ik het eigenlijk heb. We leven heel basic; we hebben geen stromend water (en douchen met een emmer), beperkt elektriciteit, een wc zonder wc bril, een plastic vloer, niet gestucte muren en kleding wassen met de hand in koud water. Toch genieten we elke dag van alle kleine dingen, bijvoorbeeld een wc rol houder aan de muur. Eigenlijk elke dag spreken we naar elkaar uit: we zijn zo gezegend. Niet zozeer omdat we veel hebben of ons huis perfect is. Maar waarom dan wel? We hebben elke dag te eten, kunnen (samen) gaan en staan waar we willen en kunnen daarbij ook nog andere helpen. Het zijn de kleine dingen, zoals samen koken of onze hond George blij zien die er echt toe doen. Alle andere dingen in het leven zijn even weggevallen en vervangen door dankbaarheid. Dankbaarheid dat we slapen met volle buiken, dat we naar school kunnen gaan en zoveel meer. 

De blije gezichten bij het geven van kleding/ voedselpakketten of het geven van de haakles maken mij ook weer blij. Het is misschien de eerste keer in lange tijd dat ik het gevoel heb dat we goed doen, dat we een goed voorbeeld geven en mensen die het echt nodig hebben helpen op een menselijke manier. Zo kreeg ik gisteren als bedankje een gehaakt armbandje van een van de adia members, zo lief! Wat mede helpt is dat we meer dan ooit een rust hebben gevonden, wij zijn wij. Mensen kunnen praten over ons en dat zal niet veranderen, maar we staan samen en leven ons eigen leven. Waarbij ons doel is elke dag , ook al is het voor een persoon, het leven een stukje beter te maken.

We zijn heel blij dit allemaal te hebben kunnen doen (mede dankzij onze sponsors!) en kijken uit naar onze laatste dagen samen.