Week 2: doorreizen naar Rwanda (Kigali) 1


Ondertussen is de tweede week alweer begonnen! En wat een week…

De laatste dag in Kampala is ook weer aangebroken, wat wij allebei erg jammer vinden! We voelde ons zowel in het hotel als in de stad zelf zo erg thuis, echter kijken wij ook erg uit om naar Rwanda te gaan! Na alles ingepakt te hebben en geluncht te hebben, wilde wij de bus naar Masaka nemen. Masaka is een plaats meer richting Rwanda toe. Waar wij niet helemaal op voorbereidt waren was de chaos rond het bus “station” , je moet kijken waar je naartoe moet en daarnaast vooral uitkijken dat je ondertussen niet aangereden wordt. Eenmaal aangekomen bij de bussen, was de chaos nog groter. Er zijn allemaal mensen die je proberen naar een specifieke bus te krijgen, waardoor als je niet uitkijkt je tassen al in de bus liggen voordat je het zelf weet. In totaal hebben we ongeveer 3 uur in de (warme en krappe) bus gezeten, we waren daarom erg blij eenmaal in Masaka aan te komen. Bij het hotel aangekomen hebben we nog wat van de prijs afgedingd , officieel was het hotel €30 maar onze prijs was €15 met ontbijt. Op de avond dat we nog in Masaka waren hebben we rondgelopen en ergens wat gedronken, een verse mango sap kost maar €0,70 in Uganda. Een koopje!

Het hotel leek zo rustig… Echter waren er om 6 uur al safari busjes met de motoren aan om mensen op te halen en vonden de muggen mij ook (ondanks de lotion) erg lekker. Eenmaal bij het ontbijt viel deze erg tegen, zo was de optie aardappelen (met vlees) met een banaan. Na vragen heb ik gelukkig toch nog iets anders kunnen krijgen. Laten we het maar niet hebben over het sap, deze proefde niet meer goed, gelukkig hebben de planten nu wel water gehad. Daarna zijn we doorgereisd naar Mbarara , een plaats nog dichterbij Rwanda. We hebben gekozen om tussen Uganda en Rwanda niet in een keer te reizen, gewoonweg omdat dit wel erg vermoeiend is. In de bus gunde helaas twee mannen mij geen plek waardoor ik 3 uur op het randje van de stoel gezeten heb, achja uiteindelijk waren we er toch ! Eenmaal in Mbarara zijn we lopend naar het hotel gegaan, om er uiteindelijk achter te komen dat het hotel er helemaal niet was op de gegeven locatie. Het handbagage koffertje heeft wat te verduren op deze zandweggetjes, maar wat hebben we gelachen! Na even zoeken zijn we beland bij een hostel , dat wel binnen ons budget paste, om vervolgens ook Mbarara te ontdekken. Het enige nadeel van het hostel was dat het niet heel schoon was en er ook geen douche of emmer was , ondertussen zijn we dit wel gewend en komen we de nacht wel door. Eigenlijk waren we meteen weer gewend in de volgende stad (Mbarara). In Masaka vonden we het lastig om winkels te vinden terwijl dit in Mbarara eigenlijk totaal geen problemen gaf. Zo heb ik in de avond na een hele wandeling door de stad Chapati met een soort tomatensoep op, wat erg lekker was!

Mbarara is niet echt een een stad waar veel te beleven of te doen valt, waardoor we besloten meteen door te reizen naar Kigali. Kigali is de hoofdstad van Rwanda. In Mbarara was het nog even zoeken naar de bus naar Kigali, de verschillende organisaties zijn gehuisvest bij verschillende tankstations. Eenmaal een bus gevonden te hebben, hebben we nog heletijd met een man uit Congo gepraat. Hij vertelde ons zijn levensverhaal, waarvan we toch even stil waren. We hebben samen nog een soort oliebol gegeten voordat wij de bus naar Kigali namen. Eenmaal na we al dik een uur gewacht hadden, ontstond er wat onduidelijkheid. De organisatie vertelde ons dat de bus nu ineens al vol zat bij deze stop en of wij met een matatu naar het volgende “station” konden gaan , daar zouden namelijk wel mensen uitstappen. In het begin vertrouwde we het niet maar omdat er meer mensen gingen en zij deze matatu dan voor ons zouden betalen, zijn we gegaan. Wat een spijt (niet alleen ik maar mijn billen zeker)! Na zeker 3 uur in een matatu, was ik al helemaal gesloopt. In deze matatu (klein busje) werden namelijk 21 mensen en 2 kinderen gepropt ( met maar 15 stoelen) , waardoor we erg gepropt zaten en het erg warm was. Onderweg werden we ook nog aangehouden door de politie, dit duurde even en tot mijn grote verbazing werd de nummerplaat er ineens afgetimmerd. De chauffeur mocht ons dus nog afgezetten maar kon dan direct door naar het politie bureau, omdat er toch iets niet goed was. Eenmaal aangekomen in de plaats waar we de bus zouden nemen, kreeg de chauffeur van de matatu een berichtje dat de bus er niet was. Hierdoor ontstond wat chaos en was ikzelf ook niet blij, we hadden tenslotte al alles betaald en voor een bus en geen matatu. Gelukkig had de man van de organisatie geld overgemaakt naar de chauffeur van de matatu waardoor we uiteindelijk met zijn vieren een taxi naar Kigali hebben kunnen nemen, wat echt super relaxt was! Bij de grens kwamen er nog erg veel vragen maar we hebben uiteindelijk toch onze stempel! Ook kregen we nog een temperatuurmeter tegen ons hoofd, wat controle op ebola was, waar wij toch even van opkeken. Eenmaal in Rwanda was meteen het verschil met Uganda te zien, de tijd was weer een uur terug en de auto’s rijden rechts in plaats van links. Ook hebben we hele stukken tussen de bergen gereden, wat zo gezellig was. Een Afrikaans muziekje op en erg aardige mensen , het was bijna jammer dat we al in Kigali waren. Daar stonden we dan na dik 6 uur reizen, met onze koffer en tassen op straat in Kigali. Ik moet zeggen dat wij alle indrukken moesten verwerken en we echt even perplex stonden, wat een verschil. Onze oude simkaarten werkten niet meer waardoor we meteen een andere simkaart zijn gaan halen, om zo weer te kunnen zien waar we waren en waar de hotels zijn. We wilde ook meteen geld gaan pinnen, aangezien het nog redelijk vroeg was. Ik had altijd al wat problemen met pinnen in het buitenland met mijn pinpas, ik kon eigenlijk maar bij een bank in Kenia pinnen. In Uganda was deze bank ook te vinden, echter niet in Rwanda.. Na drie banken geprobeerd te hebben, werkte mijn pinpas gelukkig bij de vierde bank wel. Ik begon hem ondertussen al aardig te zweten. De eerste verassing was meteen de Motorbike, in Rwanda mogen er maar twee mensen op een motorbike en allebei met een helm. Dit terwijl wij in Kenia (en Uganda) gewend zijn om makkelijk met 3 mensen, een handbagage koffertje, een backpack en een rugzak op één Motorbike te zitten waarvan alleen de bestuurder met helm. Wat ons meteen opviel is hoe graag mensen ons wilde helpen en hiervoor eigenlijk niks terug verwachte. Zo hebben twee jongens van onze leeftijd ons geholpen naar het guest house, waarbij ze zelfs nog aanboden om eten voor ons te halen. Ik wilde ze hiervoor een kleine bijdrage geven, dit vonden ze echter onnodig en ze waren helemaal verbaasd. Erg lief! Uiteindelijk heb ik geprobeerd te douche , wat met het koude water en kleine (niet heel schone) badkamer nog een hele klus was. Om daarna nog te eten en vroeg te slapen, het was een lange en indrukwekkende dag.

We zijn uiteindelijk van hotel gewisseld, zo zijn we naar een hotel met zwembad gegaan. Wat een luxe ! Maar wel even super fijn. We merken wel dat het even zoeken is hoe te communiceren, zo spreken ze hier Kinyarwanda. Sommige mensen spreken gelukkig ook Swahili maar als ze dit niet doen, is het toch even zoeken in het Engels. Ze vinden vooral mijn accent moeilijk te verstaan, oeps.. We hebben in de ochtend vooral gezwommen en zijn daarna naar Raymond zijn oom en tante gegaan, zijn oom is Keniaans maar is in Rwanda gaan wonen na zijn studie. We zijn bij hun school langsgegaan , wat erg leuk en interessant was om te zien. Ik merk dat ik mijzelf wat minder fit ga voelen en we allebei behoefte hebben aan een beetje rust en een gevoel van thuis voelen.

We besloten om nog een dagje in dit hotel te blijven. Elke laatste zaterdag van de maand is het in Rwanda zogenaamd Umuganda , niemand is van 7 tot 11 uur in de morgen aan het werk en iedereen is bezig met schoonmaken. Wij waren erg verbaasd om geen auto’s of motorbikers op straat te zien maar juist groepjes mensen bezig te zien met schoonmaken. Het is erg mooi te zien dat iedereen ongeacht zijn of haar status gaat schoonmaken, wij snappen meteen waarom het zo schoon op straat is. Wij zijn daarom lopend naar de stad gegaan, dit mocht namelijk wel. Tijdens het lopen zijn we nog een jongen tegengekomen die ons vanalles verteld heeft over de omgeving en cultuur, zo aardig! Na 5,5 km berg op en af in de felle zon gelopen te hebben , hebben we het laatste stuk toch echt de Motorbike genomen. We zijn in de stad naar de supermarkt gegaan en hebben wat rond gelopen, echter waren veel winkels nog dicht. Daarnaast hebben we heerlijk verse sap op, dit ga ik zeker missen als ik weer terug ben in Nederland. Wat mij vooral opvalt is dat er hier veel Europese producten zijn, echter wel vreselijk duur. We hebben nog wat gezwommen en later de omgeving ontdekt. Na het eten was er een soort speciale avond met live muziek, wat was het Afrikaans gezellig. Allemaal mensen waren aan het dansen en zelfs aan ons werd gevraagd of we mee wilde dansen. Ik ben alleen niet zo goed hierin, iets met de Afrikaanse dans genen missen, maar Raymond heeft zich wel aardig uitgeleefd. Het gaf mij een erg fijn gevoel om niet als mzungu gezien te worden maar als persoon, als Romy.

Ondanks dat we het hotel zo fijn vonden, is het niet altijd feest en gingen we opzoek naar een goedkoper hotel. Na even zwemmen en hebben we uiteindelijk binnen 16 min omgekleed , alles ingepakt en uitgecheckt. Een hotel in de stad vinden bleek nog moeilijker dan verwacht, we wilde namelijk graag wat dichter bij de stad voor minder geld. Dit is niet gelukt. We zijn uiteindelijk bij een bed&breakfast beland waar wij beiden geen goed gevoel over hadden, we zijn hier dus met een smoes weer onderuit gekomen. Uiteindelijk zijn we bij een motel beland, het was niet de beste omgeving, er zat een club naast en laten we het nog maar niet hebben over de kamer en badkamer. Echter waren wij het lopen met alle spullen zat en wilde wij hier voor €9,80 voor twee personen met ontbijt, wel een nachtje blijven. We zijn uiteindelijk nog naar de Kaplaki markt gegaan, dit is een souvenir markt. Om vervolgens naar de supermarkt te gaan om ons avond eten te scoren. In de avond hebben we een film gekeken om zo de dag toch een beetje rustig af te sluiten.

Zo rustig eindigde de vorige dag, zo slecht begon deze. In het motel was erg veel lawaai, dit was dus echt niet voor herhaling vatbaar. We gaan dus wederom opzoek naar een plekje waar we voor langere tijd kunnen blijven, het blijft een hoop gedoe en het breekt ons ondertussen aardig op. We vinden uiteindelijk een hotel maar besluiten toch naar een ander, iets duurder maar veel beter, hotel te gaan. In de middag zijn we naar het Kigali Genocide Memorial gegaan. De Rwandese Genocide was een volkerenmoord die in 1994 plaatsvond, tijdens deze periode zijn ongeveer 70% ( 500.000 tot 1 miljoen) van de Tutsi’s maar ook Hutu’s in een periode van 100 dagen vermoord. Men noemde een persoon Tutsi als je meer dan 10 koeien had, gemiddeld genomen werd gedacht dat de Tutsi welvarender en slimmer waren. Het eerste deel bestond uit een museum, waar het verhaal achter de genocide verteld werd. Daarnaast waren er muren vol met foto’s en kaartjes, deze zijn door nabestaanden opgehangen, waardoor ik toch wel even een brok in mijn keel kreeg. Ook werden botten, schedels en kleren tentoongesteld, wat erg indrukwekkend was. Naast het museum zijn massagraven, waar ongeveer 250 000 mensen begraven liggen. Het is zo moeilijk om te beseffen dat dit gebeurd is en dat de generatie van nu in Rwanda dit meegemaakt heeft, veel mensen leven dus nogsteeds met de gevolgen. 300 000 kinderen zijn wees geworden, 70% van de kinderen zagen de genocide en 90% van de kinderen waren aangedaan. Ongelofelijk. Het museum heeft veel indruk op ons gemaakt. Daarna hebben we nog een stuk gelopen, waarbij ik nog een kast tegen mijn hoofd aangehad heb. Ja het kan echt, mensen lopen met kasten op hun hoofd en de persoon had mij niet gezien. Daarna zijn we naar het hotel gegaan om te eten, ik had spaghetti , het was erg pittig maar ik was erg blij weer “normaal” eten te hebben.

Ondertussen werd onze stapel met was steeds groter , ondanks dat we onderbroeken tussendoor met de hand gewassen hebben. We vroegen dus bij dit hotel of zij misschien onze was konden wassen, aangezien wij geen manier hadden in de kamer om deze was uit te hangen. Ze hebben daarom al onze was en wat handdoeken voor €5,90 gewassen, zo fijn! Ondertussen waren wij al 45 minuten op ontbijt aan het wachten en waren ze nog niet begonnen, we hebben daarom het ontbijt afgezegd en zijn in de stad gaan ontbijten. Doordat ik mijzelf niet heel fit voel, hebben we niet zoveel gedaan. We hadden de dag ervoor de powerbank bij het motel laten liggen , we hebben deze daarom opgehaald , gelukkig hadden ze hem nog! Om vervolgens op de enige bowlingbaan in Rwanda te gaan bowlen, zo grappig! We moesten wel eerst nog 1,5 uur wachten omdat ze niet open waren, terwijl dit wel op de site stond. De kegels worden nog handmatig weggehaald, waardoor je steeds handen voorbij zag komen. Raymond had het nog nooit gedaan, laten we het maar niet hebben over wie gewonnen heeft. Het maakt mij in ieder geval niet blij.

Het is erg lastig om een geschikt project in Uganda en/of Rwanda te vinden, dit omdat ik ook zeker wil weten dat de tijd en het geld goed terecht komt. We hopen nog iets te vinden, zo niet dan zal het de laatste 2/2,5 week in Kenia alsnog goedkomen. Als iemand tips heeft horen we het graag! We gaan nu vooral nog even genieten en ik hoop dat ik na het stoppen van de malariatabletten ( waar waarschijnlijk de klachten vandaan komen) mij volgende week wat beter voel.

Liefs Romy


Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Een gedachte over “Week 2: doorreizen naar Rwanda (Kigali)