Ondertussen is week 3 voorbij, dit betekent dat ik bijna op de helft van mijn avontuur ben.
We wilde heel graag naar lake Kivu, dit is een meer grenzend aan Congo. Na dik 3 uur in een bus (met onze tassen opschoot) gezeten te hebben waren we er eindelijk, wat een gave omgeving! Het vorige hotel had ons een goed hotel geadviseerd, met een kamer met uitzicht op het meer. Na nog eens €5 van de prijs afgetroggeld te hebben, konden we eindelijk de omgeving gaan verkennen. Zo zijn we naar het stadje gelopen, we kwamen er pas later achter dat de weg eenrichtingsverkeer was, we vonden het al wel raar dat er helemaal geen motorbikers richting het stadje gingen. Stad(je) is misschien wel een groot woord, er waren een stuk of 15 winkeltjes. We hoorden ook dat er bij de grens tussen Congo en Rwanda ebola geconstateerd was , we besloten daarom om in Kibuye te blijven en niet door te reizen naar Gisenyi. Kibuye grenst namelijk niet direct aan Congo.
Rond lake Kivu is het best toeristisch waardoor er allemaal boottochten georganiseerd worden. Wij hadden de eerste dag al iemand ontmoet waar we een klik mee hadden. We besloten hem te bellen en een uur later konden we al mee om met de boot verschillende eilanden te bezoeken. Zo zijn we bij een speciaal apen eiland geweest, de apen hadden echter al bananen gehad waardoor we ze maar heel even hebben kunnen zien. Ook zijn we bij een eiland speciaal voor zwemmen geweest. Wat hierbij wel grappig was is dat er mannen zijn die bij dit meer vissen, en ondertussen op het eiland hun vuurtje met pannetje hebben om de gevangen vis te koken. We hebben uiteindelijk het grootste stuk zelf mogen varen, wat echt een ervaring was. Wederom zijn we naar de stad geweest om toch nog wat vergeten dingen te halen en vervolgens te eten, weliswaar een echte tosti. We hebben gezwommen in het meer om vervolgens rustig aan de dag af te sluiten.
Het duurde even voordat het ontbijt klaar was, waardoor we pas later echt iets konden doen. Wat opvalt is dat mensen hier echt de vakantie gedachte hebben waardoor je gerust een uur op ontbijt wacht, waar ik nog niet helemaal aan kan wennen. Daarna hebben we een cajak gehuurd om het meer zelf wat te verkennen, wat uiteindelijk nog een hele uitdaging werd. Toen wij iets verder weg waren, begon het erg te waaien en was het lastig om nog terug te komen. Laten we maar niet praten over hoe mensen vanuit de kant ons wilde helpen. Uiteindelijk zijn we wel zelf teruggekomen maar vraag niet hoe. In de middag hebben we met zijn tweeën voor €2,30 met drinken gegeten, een koopje! Zo hadden we zoete aardappel, banaan, cassave , bonen en sla. We hebben nog wat gelopen, we genieten echt van de omgeving , om vervolgens nog even te zwemmen. Uiteindelijk begon het te regenen waardoor we snel naar boven zijn gegaan, wat met een hele grote trap nog best een uitdaging is. We hebben nog wat kleding gewassen om vervolgens vroeg te gaan slapen.
We zijn weer terug naar Kigali gegaan. Het was in de krappe bus erg warm, het is maar 27 graden maar met een UV-index van 11, wat behoorlijk hoog is. Voor mij is het dus erg oppassen en zelfs met zonnebrand crème verbrand ik. De busreis duurde langer dan verwacht, we zijn daarna met al onze spullen nog wat boodschappen gaan doen om vervolgens snel te douche en naar Raymond zijn oom en tante te gaan. We hadden na 3 uur afgesproken maar kwamen er uiteindelijk pas rond 5 uur aan, oeps! Gelukkig vonden ze het helemaal niet erg. Het was erg gezellig waardoor we pas rond half 11 terug waren, het was een lange, drukke maar erg gezellige dag…
Na het ontbijt zijn we naar het conference centre gegaan, we hadden namelijk gehoord dat we hier echt naartoe moesten gaan. Uiteindelijk was het niet zo interessant en konden we het uitzicht over Kigali ook niet zien omdat er verschillende activiteiten waren. Vervolgens zijn we naar een soort zwarte markt gegaan, dit is ongeveer een maand in het jaar. De politie en universiteit hebben een stand en leggen dingen uit maar er zijn ook allemaal kraampjes. Er zaten hier ook honden in kleine hokjes in de zon, wat ikzelf toch erg naar vond om te zien. Daarna zijn we naar Nyamirambo Women’s Centre gegaan, dit is een stichting opgericht door 18 vrouwen uit Rwanda. Dit vrouwen centrum biedt gratis onderwijs in engels, literatuur, computers en handwerk. Ze zijn klein begonnen maar hebben ondertussen verschillende rondleidingen en zelfs een winkel waar ze de door de vrouwen gemaakte artikelen verkopen. Mij leek het erg leuk om een zogenaamde tour over het maken van de Afrikaanse manden te doen. Dit is eigenlijk een win-win situatie, het geld gaat naar de stichting en ik vind het leuk om dit te leren. Het maken van de sleutelhanger ( aangezien ik niet verder ben gekomen, het maken van een mand duurt dagen) , werd echt door lokale bevolking uitgelegd. Ondanks dat we niet dezelfde taal spraken, kwamen we er uiteindelijk toch uit. Soms worden we wel eens radeloos van de motorbikers, als ze mij zien is de prijs ineens veel hoger. Wat we opzich wel snappen, ondanks dat het erg vervelend is. Soms proberen we de motorbikers te slim af te zijn, we doen gewoon alsof we niet bij elkaar horen en Raymond vraagt van te voren de prijs. Zo zal je zien dat de prijs ineens €0,40 lager is , wat wij eigenlijk wel heel grappig vinden. We hebben uiteindelijk wat broodjes bij de supermarkt gehaald om zo de dag te eindigen.
We zijn naar de (nursery) school van de oom en tante van Raymond gegaan, ze zijn klein begonnen maar hebben ondertussen al 5 klassen. Hun motto hierbij is om elk kind een kans te geven. We zijn langs alle klassen geweest om vervolgens de kinderen uit te zwaaien en zowel in de school als bij Raymond zijn oom en tante thuis na te praten. Voordat we terug waren was het ondertussen al laat in de middag. We hebben nog met allemaal jongens in het zwembad een balspel gedaan, nadat we een bal voor €0,50 gekocht hadden. De jongens keken er toch wel van op dat deze mzungu zo fanatiek was, het werd uiteindelijk erg gezellig. We zijn naar de stad gegaan om wat dingen te kopen en te eten. Ik merk dat eten nog niet zo goed gaat, als ik voor een bord met eten zit, zit ik namelijk erg snel vol. Ik hoop dat dit de aankomende week nog wat beter gaat. Ondertussen hebben we nog een echte bloemenwinkel gevonden met rozen en zelfs €1 gevonden, waar we toch echt heel blij mee waren.
De laagste dag in Kigali is alweer aangebroken, de laatste nacht zullen we bij Raymond zijn oom en tante verblijven, waar we allebei erg veel zin in hebben. We voelen ons zo welkom. In de middag zijn we nog het busticket voor Uganda gaan boeken, om zo zeker te zijn dat we een plaats hebben. We hebben besloten om in een keer vanuit Kigali naar Kampala te gaan, ten eerste scheelt het geld en daarnaast zijn we er dan ook maar vanaf. Eenmaal terug hebben we nog wat met Raymond zijn nichtje gespeeld en met zijn oom gepraat om daarna te gaan eten. Zo lief dat ze speciaal voor mij een omelet gemaakt hadden omdat ik vegetarisch ben. Vanuit sponsors en een beetje van mijzelf heb ik de school gesponsord, ik vind het een heel goed initiatief en dit project heeft mij echt geraakt. Zo gaan ze niet voor winst bij de school maar willen ze echt de mensen helpen. Hier waren ze erg blij mee. We hebben nog zo lang nagekletst dat we pas om half 2 in bed lagen, dit terwijl we om half 7 alweer op moesten staan. Ondanks dat zijn oom en tante hier zeer basic leven om andere dingen zoals de school te kunnen doen, voelen wij ons zo thuis en maakt mij het hebben van een echte wc of een echte douche helemaal niet meer uit.
Terwijl ik dit schrijf zitten we nog in de bus richting Uganda, waarbij we allebei merken dat we moe en uitgeput zijn. Gelukkig zijn we er bijna. Ik merk dat ik toch even een brok in mijn keel had om Rwanda te verlaten, we weten allebei dat het moet maar wat hebben we het fijn gehad. We hebben gevoeld hoe de mensen vanuit alle hoeken ons oprecht hebben willen helpen en/of gewoon willen praten, zonder mij als mzungu anders te zien. Ook in dit land kan en moet er nog zoveel veranderen , zodat iedereen een kans krijgt. Wat wij vooral nog meer geleerd hebben is dat gelukkig zijn niet in de materiële dingen zit, het zit in je eigen gevoel. Wij beseffen ons maar al te goed dat wij het goed hebben, soms wel eens te goed. Rwanda wat was je mooi.
Liefs Romy.