Week 6: afscheid nemen. 1

De laatste week…

We zijn naar de markt gegaan om wat dingetjes te halen om vervolgens naar Raymond zijn zus te gaan, waar we erg gelachen hebben. Om vervolgens naar Raymond zijn oude school te gaan om wat dingen te regelen, wat uiteindelijk 5 uur duurde zonder echt resultaat. Helaas. Eenmaal terug hebben we chapati met dengue (groene bonen) gegeten, te lekker! Het was een lange (teleurstellende) dag..

In de ochtend heb ik wentelteefjes gemaakt om daarna mijn haar in te laten vlechten. We zijn daarna naar de (kleding) markt gegaan om een pakket voor iemand die we kennen samen te stellen, voor 20 euro hadden we een heel gaaf pakket voor de toekomstige vader en moeder. Tijdens het wassen van de was begon het erg hard te regenen waardoor we nergens heen konden, we zijn daarom gewoon even thuis gebleven. Aan het einde van de middag hebben we (wederom) met een vriend van Raymond afgesproken. Het regende nogsteeds erg hard waardoor we met laarzen en regenjasjes op pad gegaan zijn, laten we het nog maar niet hebben over hoe we er gekomen zijn met de motorbike… Eenmaal terug zijn we uitgenodigd om bij een vriend in hetzelfde appartementencomplex te komen eten, waardoor we pas rond middennacht terugkwamen.

In de morgen zijn we naar de kerk gegaan om daarna naar Raymond zijn moeder te gaan. Vervolgens zijn we naar Shade gegaan, hier bleek Hands For Hope aanwezig te zijn. Het was daarom een drukke maar gezellige boel, wat heb ik de kinderen het afgelopen jaar gemist.

Vandaag heb ik de laatste voedselpakketjes uitgedeeld bij Oasis. Eerst ben ik nog 14 paar schoenen gaan halen, ik moet zeggen dat het met uiteindelijk zeven tasjes nog best een gesjouw was. Eenmaal in Oasis hebben we de schoenen uitgedeeld en zijn we naar een groep blinde vrouwen gegaan, hier ben ik afgelopen jaar ook geweest. Zo mooi te zien dat ze mij nog herinnerde. Verder had ik nog pennen, potloden, voetbalkleding en sjaaltjes mee om uit te delen. Het blijft speciaal te zien dat deze mensen zo blij zijn met de kleine dingen zoals een pen, wat ik/wij vaak voor lief nemen. Eenmaal terug zijn we naar Raymond zijn zus gegaan om daarna naar Shade te gaan. We hebben annemaria koekoek gespeeld en het was zo gezellig dat we uiteindelijk pas rond 19 uur weggegaan zijn, wat ga ik deze Keniaanse gezelligheid missen.

Al vroeg heb ik nog wat kleding gewassen om daarna naar Raymond zijn familie te gaan, netzoals vorig jaar zou de hele familie bij elkaar komen. Laten we het erop houden dat sommige mensen vier uur te laat kwamen. We hebben een erg leuke tijd gehad om vervolgens nog wat tijd met Raymond zijn broer te besteden. Uiteindelijk hebben we nog een stuk met zijn vieren op één motorbike gezeten, tja… Het is Kenia. Het is dinsdag dus vandaag is het korting op de pizza’s, yes!

Nog maar een dag te gaan, het is dus tijd om iedereen echt gedag te zeggen. Zo ook Raymond zijn familie, nu begin ik pas te beseffen dat ik echt morgen ga. Wat echt wel even slikken is. We hebben nog mensen blij kunnen maken met onze overgebleven pizza om daarna ook echt gedag te gaan zeggen aan mijn broertjes en zusjes in Shade. Dankzij een sponsor heb ik allerlei lekkers kunnen kopen, na het tekenen heb ik dit dan ook uit kunnen delen. Helaas was Margaret haar school jurk twee uur later klaar waardoor we nog erg lang gewacht hebben, wat is deze dag voorbijgevlogen.

De laatste dag is echt aangebroken, ik ben na het inpakken van mijn koffer nog bij oud huismoeder Ann langsgegaan om daarna samen nog een keer ergens te gaan eten. Helaas kregen we nog pech met de motorbike waardoor we helaas een half uur stilgestaan hebben. Uiteindelijk was het een erg drukke avond, zo moest ik nog iets ophalen en kwamen ze van de census. In Kenia worden alle mensen geteld en geregistreerd deze periode, dit noemt men ook wel census. Hierdoor is de avond snel voorbijgegaan en had ik nog maar net de tijd om een (snelle) douche te nemen. Het was een lange maar goede vlucht.

Mijn reis is voorbij. Ik heb veel geleerd en vooral heb ik (wederom) gezien hoe blij je kan zijn met de kleine dingen. Het gaat er uiteindelijk niet om wat je hebt maar om wie je bent. Kenia blijft een indrukwekkend land. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het makkelijk is om weer terug te gaan, het is erg moeilijk. Het is niet makkelijk de persoon van wie je houdt achter te laten maar we weten allebei dat het goedkomt. Daarnaast ga ik natuurlijk iedereen in Kenia missen, Kenia heeft echt een plekje in mijn hart veroverd. Ik ben blij weer thuis te zijn en het normale leven weer op te pakken, deze reis was mooi. Ik ben trots.

Ik ben iedereen zo dankbaar voor alle steun en sponsoring, ik hoop dat ik samen met jullie voor een ieniemienie verschil in deze wereld gezorgd heb. Dank jullie wel!

Liefs Romy.